Poezi pa emer

 

nuk mjaftuan netet, ditet,
nuk mjaftuan kohet qe u ngrohem ne diell,
s`mjaftuan mundimet qe na rraskapiten,
as krenaria jone qe endet ne qiell.
jo s`mjaftuan netet as ditet...

nuk mjaftoi dhimbja deshperimi
thyerjet e zemres qe i beme zakon,
buzeve ndoshta ngeli gezimi
se as mua as ty askujt si takon.
s`mjaftoi dhimbja deshperimi...

s`mjaftuan fyerjet thashethemet,
ne rruget e jetes zenkat dhe merite,
fjalet me banale nga me ekstremet,
te na benin te heshtnim nje dite.
s`mjaftuan fyerjet , thashehemet...

s`mjaftoi denimi qe na dha Zoti,
nuk deshem ti mblidhnim mendte e kokes,
i harxhuam ditet ashtu kot se koti,
duke prishur e shkatrruar cdo skaj te botes.
se nuk mjaftoi denimi qe dha Zoti...

prishem dhe shkaterruam mijra zemra,
mijra fytyra shpesh i ngurtesuam,
dhe qeshem pastaj te lumtur si kucedra,
kucedra qe vdekjen tone harruam.
ne prishem e coptuam mijera zemra...

ngritem koken pastaj kerkuam fajtoret,
hodhem tonalata balte mbi njeri tjetrin,
e mbrojtam veten me fjalet me te mira qe kane fjaloret,
dhe kurre nuk heshtem te degjonim te vjetrit.
se ne ngritem koken kerkuam fajtoret...

s`mjaftoi per ne te ligjte kjo bote,
megjithese jetuam si te babezitur,
dhe tani cdo gje eshte e kote,
heshtim fajtore vdekjen duke pritur.
s`mjaftoi per ne te ligjte kjo bote...

s`mjaftuan as profetet me thirrjet e Zotit,
as engjejt e Tij qe po na keqyrin,
s`mjaftoi jeta qe shkoi kot se kotit,
se vec nj grusht dheu do t`na mbushe syrin.
se nuk mjaftuan as profetet e Zotit...

 


Artikujt e fundit


Reklama

Reklama