Dielli dhe Vlaga

Nje djalosh si drita na takuan,
Duke shkuar rruges tri syzeza,
Dhe te trija befas fergelluan
Fshehtas njera-tjetres flake u ndezen.

Thote e para: “Nga na vjen or djale?”
“C’ere te ka sjelle?”- ia kthen e dyta,
Me se vogles lemsh iu mblodhen fjalet,
Pati turp e nuk I ngriti syte.

“Une jam – tha djali – vete dielli,
c’ere me ka sjelle? Dashuria.
Zbrita fluturim nga kup e qiellit,
te marr nuse nje nga ju te trija!”

Flet e para: “Po me zgjodhe mua
Behem hije, te flladis me ere.”
Hidhet tjetra: “Une behem krua
Te te shuaj zjarrin perngahere!”

Me e vogla prap nuk flet e gjora,
Flake s’eshte e digjet porsi flake,
Bore s’eshte e befas porsi bora,
Shkrihet e I behet tokes vlage.

Mbetet I habitur djali-diell,
Qysh u zhduk kjo vajze kaq papritur?
E kerkon gjithkund e neper qiell,
Me se fundi ngjitet I merzitur.

Thuhet se dhe sot pas kaq kohe,
Syte I hedh ai nga lartesite,
Gjithe mall mbi toke se mos shohe,
Vashezen e dashur ndonje dite.

Papo thuhet edhe se syzeza,
Shkrire e bere vlage e thellesive,
Sapo ndjen mbi dhe te parat rreze,
Zjarrin e te gjitha dashurive

Del e behet ves e ndrin e gjora,
Mbi kurora lulesh e mbi flete…
Vasheza qe shkriu porsi bora,
Vlaga e thelle e tokes, jeta vete.