Debore mbi asfalt

    Poezi e shkeputur nga romani“Une,ti dhe djalli...“
    Debora binte lehte-lehte,
    Floket e saj ne toke shtronte qete-qete.
    Dalengadale trotuarin po mbulonte,
    Kur papritur ne cep te rruges pashe ate tek kalonte.
    Shtanga! Qe nga ndarja jone kurre me ate s’e pashe,
    „O Zot“ - me vete thashe.
    Si nje shtylle e ngullur ne trotuar mbeta,
    Packa sa kohe ka kaluar kujtimin e saj se treta.
    Thashe se toka mbi koke me ra ,
    Cdo gje u shkaterrua  dhe u tha .
    Sa kujtime u zgjuan ne zemren time ,
    Qe kishin filluar te lihen ne harrime.
    Shpresa me ishte shuar se do e takoja ndonjehere ne jete
    Dhe ajo dashuri vetem nje kujtim do mbese perjete.
    E shikoja tek hidhte hapat e saj lehte
    Mbi deboren e shtruar mbi asfalt ,
    E ndjeva veten te dobet thashe se
    Do pesoja ndonje infarkt.
    E mblodha veten dhe guximin mora ,
    Tek ajo te shkoja ...
    Papritur ajo ndaloi ... dhe nje tjeter takoi .
    I futi krahun dhe me te u largua .
    E kuptova se per te isha vetem nje e shkuar e harruar.
    U ktheva, pashe gjurmet e hapave te mia mbi debore
    Qe do zhdukeshin duke kaluar ore.
    Keshtu si keto gjurme te mia
    Humbi dhe u tret e imja dashuria .
    Ndoshta do kishte qene me mire te mos e kisha takuar,
    Keshtu zemren time s’do e kisha lenduar.
    Shkunda deboren qe me kishte rene mbi supe,
    Duke larguar prej meje hije te vjetra plot truke.
    Nisa rrugen time si i perhumbur, serish
    I vetem per te filluar
    Dhe i tille per shume kohe per te vazhduar …
    Tani e di qe s’do kete me shpresa per ne te dy,
    Ne rruge me debore , ne rruge me shi ,
    Une do ec I vetem …
    Pa ty !