Shengjin nen thundren e betonit

Shëngjin, nën thundrën e betonit

Ne ecim kundruall saj. Largësia mbetet gjithmonë e njëjtë. Në hapësirën e pamatë të plazhit të Shëngjinit, një grua pa moshë, ecën fare parelelisht me detin dhe i gëzohet me një si dredhje të lehtë të belit të dhjamur, dritës së fundit vjeshtake, që vjen nga rrezet difuze të diellit. Sa më shumë i afrohemi, asaj, aq më shumë largohet gruaja. Punon me shtiza ritmikisht. E patrazuar. Ka dritën e prag-perëndimit, që i përkëdhel faqen e djathtë; shkel e qetë hapësirën e buzë-rërës; e ecën pak duke u tundur. Ecën...Si në kronikat e fillimshekullit të shkuar në plazhet e Normandisë, gruaja bën kështu qejfin e saj dhe fytyra i tregon të gjithë qetësinë familjare ose kamjen, që rrezatojnë në të shumat e herës njerëzit e moshës së saj. Po. Duhet të jetë 65 vjeç. Mbase, pak më shumë. Kaq do të më thotë kur e arrij. Me syrin e faqes tjetër, që e ka nga ndërtimet e pafundme në Shëngjin, na ka ndjekur gjatë. Kur hijet tona janë bashkuar dhe pak nga pak kryqëzojmë dhe shikimet, atëherë gruaja do të ndalet përkohësisht. Na shikon ngultas. Na dëgjon.
...
Kur pushuesit e fundit të gushtit largohen, në qytetin e Shëngjinit bie normalisht tisi i vetmisë. Njerëzore. Kur vendosim të ikim një ditë mes-vjeshte në Shëngjin, e vetmja gjë, që të sugjerojnë të njohurit është ndonjë vend ku të drekosh mirë. Pas-sezoni në vendet bregdetare konsiderohet i tillë: ku mund të hash më mirë. Mungojnë tërheqjet. Mungon jeta. Mbyllen dyqanet e vogla të fast-food me emra ekzotikë. Nuk mund të presësh më shumë. Tashmë, vendi është vetëm për të ngrënë. Shumë pak për të pushuar. Këtë e dimë, sapo kemi lënë Lezhën dhe tabela e madhe që të tregon Shëngjinin, përshkohet nga makina, që të parakalojnë me turlifarë lloj targash të huaja. Naimit, shoferit tonë të mirësjellë, i duhet t’u hapë rrugë të gjithëve me shumë elegancë. “Atje ku duhet me shku pret puna”, thotë një fjali dykuptimshe. Shëngjini arrihet shpejt.

Në qytetin bregdetar

Qyteti, që është rritur pambarimisht pas viteve ’50, u bë i njohur pak muaj më parë, kur një nga depozitat më të vogla afër Knallës, një kënetëz tash në hyrje të qytetit, mori flakë. Qysh at’herë asgjë. Politikanët akuzuan. Pronari, që pa ti digjej depozita para syve, u ankua ndaj konkurrentëve. Heshti pastaj. Me sa duket e arriti deal. Ndërsa, duhet të vinin grekët, që duhet ta fiknin zjarrin. Shqiptarët sdërhalleshin pa efikasitet. Po qysh, atëhere asgjë...Qyteti i humbi kronikave veç atyre rutinore të plazhit dhe ndonjë të kronikës së zezë. Kështu i jemi afrohemi plazhit. Në një supermarket të vogël, që është afër Hotelit të madh “Joni”, bëjmë check-in e parë. Eshtë si ogur, ku shikojmë qytetin. “Asgjë”... Na përsëritet në vesh fjala e një femre që shërben, pa kuptuar se për çfarë e pyesim. Tash nuk shërben gruaja, që e kam takuar verës. Që ishte e pakënaqur ndaj njerëzve. Ishte e pakënaqur me pushimtarët e vitit 2007. “Nuk ka fare para”. Por, pushojnë- i kishim thënë. “E ç’më duhet” , na është përgjigjur.
“Komuna do taksa. Shtëpia do para”. Nga kjo lloj letargjie na zgjon vajza, që nuk pret. “Do merrni gjë apo jo?!”. Bukuroshja ka marrë një gazetë thashethemesh dhe nuk pret që të bëj pak pauzë nga thithja e të rejave të moshatareve të saj VIP. Kohë e humbur me ne. Me një lexim duket se e rrok të gjithë jetën pa jetë të kryeqytetit. Na hedh një vështrim shpërfillës. Vallë çfarë mund të marrësh këtu. Duhet të marrim diçka dhe kur blejmë pak më shumë se e ka menduar, atëherë vajza i harron disi thashethemet. Vijëzon dhe një buzëqeshje.

Qytetit i kanë mbaruar banorët dhe ai bum i jashtëzakonshëm ndërtimesh duket se nuk e justifikon qenësinë e pak njerëzve andej pari . Ka pak të rinj, por edhe ata që dalin i shikon nga pikat e loto-sporteve. Klubet, në fundjavë, zihen nga banorët që vinë nga larg. Kurse, një hapësirë e pamat rëre, e cila shfrytëzohet nga pak njerëzit, që vinë për të pushuar, është e qetë. E zbrasët. Duhet të jenë ata që kanë blerë shtëpira këtu. “Eshtë mirë”, më thotë dikush..., që e shkëpus nga një vizitë e gjatë me një vajzë të vogël, që i fshihet nga pas “Kam blerë një shtëpi këtu dhe zakonisht kaloj fundjavën. Eshtë qetë shumë qetë dhe fëmijët i gëzohen këtij pushimi. Mos më pyet për gjëra të tjera. Nuk ka shumë dorë. Por, më mirë, se qetësinë nuk e gjen më në Shqipëri”. Personin, që punon në një nga dikasteret...është diskret. Bëjmë pak muhabet. Burri është krejt indiferent për Shëngjinin. Ajo që i intereson në fakt është tjetër gjë. Qetësia. Harresa e kryeqytetit. Largohet. Gruaja e vjetër, që e kam takuar të parën në këtë vend, bën një rrotullim pa kuptim. Më duket pak si shenjat e John Nash, që ajo, vështirë ta ketë dëgjuar ndonjëherë.

Duke falënderuar Zotin për ujin e pastër dhe rërën e pashfrytëzuar me përqindje të madhe jodi, shumë njerëz e shfrytëzojnë këtë vend me shpresën se do të shërohen. Ka mbetur pak me kushtime religjioni ky vend, si vend i mirë. Jo më kot quhet Shën Gjin-Shën Gjon. “Uji i detit e rana e nxehtë i përthanë e i shëron puçrat”, kam lexuar tek një kushtim që Agim Parruca i ka bërë këtij vendi...Por, sot, të kap tmerri( në fakt në sezon), kur të fortët i parkojnë makinat bash në rërë...Gruan e vjetër, që kemi takuar, ma zgjidh me vështirësi rebusin, kur e mbaron rreth-rrotullimin e fundit. Ka qenë këtu prej pak vjetësh. Dhe, është nga të rënurit (kështu thuhet për ata që vinë) nga Malësia e Mbishkodrës. Por, pak më vonë më tregon që është nga Kopliku. Nuk je malësore, i them. Vetëm pak metra je sipër detit. “Heu..a don muhabet aaaaaaa”.

Ben Andoni : Revista Mapo


Artikujt e fundit


Reklama

Reklama