Per djalin e RENEA-s qe takova ne Gerdec dhe gjithe te tjeret

Sot ekranet ju dedikuan Ibrahimit i cili u largua nga kjo jetë, i vrarë nga disa bandit në Lazarat. Tani që u ngopëm me fjalime të bukura, e përplot metafora për heroin e radhës në vendin e shqiponjave, duhen thënë ca fjalë për të gjithë Ibrahimët e Reneas, këta heronj të vdekshëm!

Si gazetare më kanë rënë jo pak herë rasti t’i takoj djemtë e Reneas, madje e cytyr prej frymëzimit të punës së tyre heroike në vitin 2008, pak ditë pas ngjarjes tragjike të Gërdecit u riktheva në zonë për një reportazh, dedikuar vetëm atyre, heronjve që nuk shisnin mend para kamerave.

Në fakt në 2008 unë pashë nga afër sesi ishte një hero. Shumë më ndryshe nga ai i filmave aksion dhe si vajzë që jam, besoj e kuptoni se ne si gjini jemi tërhequr gjithmonë nga heronjtë.

Djemtë e Reneas kanë diçka të veçantë kur i takon nga afër. Ata janë distantë dhe shumë të rezervuar në informacion por edhe në pamje (ju e dini maska që ata mbajnë në fytyrë është një veçori e skuadrës së tyre). Ata nuk mund t’i identifikosh nga pamja por lehtësisht nga sjellja dhe autoriteti i fortë në terren. Dua të ndaj me ju disa fragmente që ja vlen t’i rrëfejmë sot:

Më kujtohet dita e parë në Gërdec kur kisha hequr çizmet dhe vrapoja zbathur në shinat e trenit në këmbëngulje që t’i afrohesha kraterit të shpërthimit. Njihet ambicia gazetareske për të qenë i pari. Më kujtohet sikur të ishte para një ore. “Një dorë e fortë më kapi nga krahu dhe pothuaj më ngriti peshë në ajër duke më ulëritur: Kthehu nga ke ardh. Vrapo me sa ke fuqi dhe ik nga këtu sepse do ketë një tjetër shpërthim pas 20 minutash,  edhe ju gazetarët kemi mangët (mërmëriti me frazën e fundit). Qenke dhe gocë e re,- më tha ai dukë më lëshuar në tokë e duke zbutur disi edhe tonin pasi pa fytyën time të frikur për vdekje, më shumë nga ngritja në ajër prej njeriut maskë sesa prej zjarri që po digjte të rritur e fëmijë përsëgjalli atë pasdite Marsi. Nuk di nga më erdhi një emërtim i dëgjuar në -97, “Stampist”, -Po ti je stampist?

-Jam Renea, por ik me vrap të lutem. Edhe vrapo shpejt se nuk i dihet.

Jo , -ju ktheva unë. Nuk kthehem se do bëj lidhje me TCH pas pak. Më duhet të dijë çfarë po ndodh. Ja t’i për vetë nuk po ikën. Pse t’i dashke jetën time më shumë se tënden? (vetëm tani mendoj sesa naive ka qenë qasja ime në atë situatë) – i thashë djalit me maskë të Renea i cili mu duk se po prishte planin për të dalë gazetarja më e mirë.

-Ik moj gocë ik. Se unë nuk e kam për herë të parë. Unë nuk kthehem dot se për këtë ditë punoj dhe më shtyu gati-gati më përdhunë.  Aty u vetëdijësova që duhej të largohesha dhe se “stampisti im” e kishte seriozisht që nuk do më lejonte të shkoja më tej. Vrapova zbathur nëpër autostradë me çizmet në dorë,  derisa gjeta një nga makinat e Top Channel.

Nuk e mora vesh kurrë kush ishte ai! Unë shpresoj sot vetëm që të jetë ende gjallë dhe nëse i bie rasti të lexoj këto radhë, t’i them faleminderit dhe këtë herë ti jap unë një mendje:  bën mirë të ikësh ti tani ky zanat!

2- Takimi i dytë me forcat Renea ishte verën e shkuar në Lazarat. Drejtori i informacionit në Vizion Plus më nisi më detyrën e një reportazhi atje. U takova sërish me “çunat” e Saimir Tahirit. Nuk pranonin të flisnin për kamerat dhe jashtë kamerës njëri prej tyre më tregoi se ishin të dërrmuar dhe të pangrënë. Doja që t’a bëja pjesë të reportazhit këtë anë të Heronjve tanë, por ata më kërkuan me ngulm të mos ndalem në këto vogëlsira. Buka dhe uji janë lluks para netëve poshtë plumbave të disa banditëve në Lazarat. Ata nuk kishin uri, sepse për fat ishin gjallë, dhe nuk kishin humbur asnjë shok. Për ne duken skena e skenar filmash këto, por atje në terrenin me cifla fishekësh, uria e vetme është të vazhdosh të marrësh ajër dhe të kthehesh e të puthësh të dashurit e tu në shtëpi. Më kujtohet që shumicën prej tyre i pashë të silleshin edhe si psikologë me fëmijët e fshatit Lazarat. Disa nga nënat në Lazarat ankoheshin me një zë të lartë a disi depresiv, se policët e Sajmirit ju kishin trembur fëmijët përveç se ju kishin hequr bukën e gojës duke shkatërruar kanabisin dhe bandat. Kur i shihje në portret me disa sy të hirte e disa shumë bojëqiell, lëkurë të rreshkur nga dielli prej qëndrimit me orë të gjata në arat me kanabbis,  e kuptoje sesa të huaj dukeshin uniformat blu për banorët e fshatit.  Gratë ishin po aq të ashpra sa edhe burrat . Më besoni nuk kam takuar kurrë në jetë të tilla gra aq më pak që jetonin pak km larg të famshmes Argjiro. I dëgjoja kur shanin e fyenin policët si pushtues të fshatit të tyre. Burrat me libër shtëpie  dhe gratë me ulërima. Ndonjë tek tuk ishte  e mirësjellshme por e përgjithshmja ishte panorama që vizatova më lart. E megjithatë “Çunat” afroheshin me fëmijët dhe silleshin me kujdes që të paktën banorët e rinj të kuptonin se polici është shoku më i mirë i një jete të sigurt dhe jo Trimi-bandit i fshatit. Ishin të përulur para grave dhe të gjindshëm me të moshuarit. Një durim derri, themi ne ndonjëherë, që po t’i shtoje 48 orë që rrezikonin jetën, nuk hanin e nuk pinin, shndërrohej në rezistence heroike por edhe morale.

Më kujtohet që në fund të atij reportazhi kam vënë në dyshim çrrënjosjen e të keqes në Lazarat. Duhet të ketë qenë pak a shumë kështu: U çrrënjos kanabbisi por a u çrrënjos bashkë me të edhe e keqja?

E lashë të hapur pyetjen nisur edhe nga përvoja si gazetare kur ekzaltimi nuk duhet të përfshijë kurrë korrierin, ose lajmësin.

Sot duket qartë që Lazarati jo si fshat por si psikologji është ai që ka qenë në 20 vjet; një drakula para shtetit! Një e keqe e pashkulur…

Nuk kam shumë fjalë se më të bukurat u thanë. Di të them se ne nuk i meritojmë heronjtë. Në çdo vend të botës vdesin policë në krye të detyrës. E dinë edhe çunat e Saimirit që ditën kur var një snajper ka varur edhe jetën tënde paralel. Por ndryshe nga çunat e Amerikës, Britanisë, Italisë, …këta tanët nuk jetojnë si heronj, vetëm vdesin të tillë. Ata paguhen pak, shpërblehen pak, jetojnë për fat të keq, Pak. Ata duhen respektuar për sa kohë janë gjallë. Ata mund të vdesin sepse puna e tyre është pikësëpari të vdesin për Atdheun i tyre.  Siç një kamarier ka për detyrë të çoj kafen, një aktor të recitojë, një modele të sfilojë, një gazetarë të shkruaj; Ata kanë për detyrë t’i shkojnë përbri ,e ndonjëherë, fatalisht ballazi vdekjes.

Ne sot mund të shkruajmë e këndojmë fjalimet më të bukura në botë për Ibrahimin, por unë kam një lot në qerpik që më thotë si atë ditë në Gërdec – Ik moj goc ik.