|
|
include ("http://www.shqiperia.com/reklama460.php");
?>
Diskutoni
mbi kete mrekulli Shqiptare tek Albforumi
Syri i kaltër, njerëzit
dhe politika
Syri i Kalter |
Nuk ka në tërë Evropën një burim uji aq të
pastër, aq të madh dhe aq të bukur sa Syri i Kaltër
yni. Nuk ka shqiptar që të mos jetë mburrur para të
huajve dhe të mos jetë ndjerë krenar me Syrin tonë
të Kaltër. Nuk ka pasur asnjëherë një interesim
dhe një keqardhje aq të madhe, nga tërë opinioni shqiptar,
sa ç’pati kur shteroi Syri i Kaltër, në tetor të
vitit të kaluar. Nuk ka pasur ndonjë tjetër zonë të
mbrojtur të Shqipërisë me më pak interesim dhe me
më pak studime se sa për Syrin e Kaltër.
Por çfarë i ndodhi dhe ç’po ndodh sot me Syrin
e Kaltër? Është një pyetje që njerëzit vazhdojnë
ta bëjnë shpesh dhe kudo. Unë e vrojtova përsëri
Syrin e Kaltër para pak kohësh dhe mund të jap një
informacion të ri për të, por më parë le të
bëjmë një kronikë të shkurtër për ndodhitë
me Syrin e Kaltër.
Legjenda
Ka disa legjenda për Syrin e Kaltër. Një prej tyre thotë
se, kur kanë hedhur një kafshë në liqenin e Janinës,
ajo ka dalë te Syri i Kaltër. Por është një një
legjendë tjetër e popullsisë çame, në të
cilën lidhen çuditërisht bukur realja me fantastiken.
Kjo është dokumentuar nga H. Pedersen në vitin 1893 dhe
thotë: “Një herë e ndë një kohë, fryjti
një erë kaq e fortë, sa tundi detin nga fundi dhe deti
kërreu një gjarpër… Ra një re dhe gjarprin e
hodhi në malin e Sopotit… Kafsha hante kafshët e njerëzit
dhe të mbjellat i prishte… U ngrit një plak, ngarkoi një
gomar me thasë me eshkë dhe vajti afër lubisë e i
vuri zjarrin eshkës. Kur gjarpëri hëngri gomarin, u dogj
dhe briti: “Ku je ti det, ata im dhe ti lumë, vëllau im!…”
E u shtri për dekije. U nis deti nga Vivari dhe lumi nga Sopoti,
por s’e proktasën dot”.
Nga kjo legjendë mund të supozohet se Syri i Kaltër ka
shpërthyer në një kohë që njerëzit e kujtojnë,
sepse nuk ka qenë më parë. Nga ana tjetër, legjenda
përkon shumë mirë me faktin që Bistrica ka qenë
si një përbindësh për tërë krahinën,
ajo vazhdimisht përmbytej, duke u bashkuar me detin.
Por emri “Syri i Kaltër” ka lindur shumë më
vonë, në vitet ’50, kur u bënë studimet e këtyre
burimeve për t’i përdorur në hidrocentralin e Bistricës.
Thuhet se ia vuri një prej inxhinierëve të rinj, të
cilit i kujtonte sytë e kaltër të së fejuarës
së tij. Thonë se të gjithë inxhinierët që
endeshin në këto burime e quanin kështu, sepse s’mund
ta quaje ndryshe një burim aq të kaltër, me një rreth
jeshil dhe me një njollë të zezë në mes.
Brenda Syrit të Kaltër
Në tetor të vitit 1984 unë jam zhytur për herë
të parë në Syrin e Kaltër. Më kujtohet se, kur
po bëheshim gati t’u zhytur, shpejt na rrethuan disa fëmijë
që kishin ardhur këtu në ekskursion me prindërit e
tyre. Sa herë që bënim ndonjë zhytje në mjedise
me njerëz ishim mësuar edhe me spektatorët kureshtarë,
që u jepej rasti të shihnin një sport mjaft të rrallë
në atë kohë në Shqipëri. Ndërkohë që
ne vishnim kostumet e zhytjes, u përgjigjeshim dhe dhjetëra
pyetjeve që na bëheshin përreth. Por, në çastin
kur po i drejtoheshim vrimës së Syrit dhe spektatorët kishin
rënë në heshtje, një grua e moshuar vrapoi e alarmuar
drejt nesh dhe bërtiti: “Çfarë bën, mor bir,-
m’u drejtua mua.- A e di që kjo të thith brenda?”
“Jo, nuk e dimë,- i tha kolegu im me shaka,- ndaj do zhytemi
që ta provojmë.” “Këtë e dinë të
gjithë,- këmbënguli ajo e bindur,- ka një rrymë
që del dhe një që të thith brenda.” “Vetëm
jashtë shtetit mos të na nxjerrë, se s’kemi as pasaportat”,-
i thamë ne me shaka dhe u futëm për herë të parë
në misterin e Syrit të Kaltër. Në thellësitë
2-4 metra anët e vrimës gjigande ishin të mbuluara me një
bar jeshil, shumë të dendur, të lartë deri në
gjysmë metri dhe në mes të tyre ishte tuneli i errët,
prej nga përplasej në fytyrat tona një lumë i tërë
i furishëm. Aq e fuqishme ishte rryma e ujit, sa shpesh na hiqte
maskat e zhytjes nga fytyra dhe ne detyroheshim t’i mbanim të
ngjeshura për fytyre me një dorë, ndërsa me dorën
tjetër tërhiqeshim për një litari ku kishim lidhur
një sperancë, të cilën e lëshonim para nesh.
Kur ajo ngecte, tërhiqeshim nga litari për të mposhur forcën
e ujit, që na fluturonte lart. Tuneli vinte pak i pjerrët dhe
ishte 3-4 m i gjerë. Unë në një dorë mbaja kamerën,
me tjetrën tërhiqja litarin. Kështu, duke përparuar
pëllëmbë pas pëllëmbe, arritëm në thellësinë
20 m ku tuneli hapej në formën e një zgavre të madhe
dhe ne u kapëm në shkëmbin anësor të shpellës,
aty ku rryma e ujit ishte shumë e dobët dhe mund të qetësoheshim.
Kishim pushtuar kështu Syrin e Kaltër deri në 20 m. Por
ai vazhdonte më thellë, në një zgavër të
errët, pak më të ngushtë në të djathtë.
Si herë e parë, për ne ishte mjaft. E kapëm sperancën
në fund dhe, duke u mbajtur përsëri nga litari, u ngjitëm
lart me frikën se mos na flakte rryma e ujit në tavanin shkëmbor.
Që prej asaj kohe jemi zhytur shumë herë të tjera
në Syrin e Kaltër. Në vitin 1999, ne lamë në
fund të shpellës 20 metra të thellë simbolin e derdhur
të zhytësve shqiptarë, një litar, i cili do të
ndihmonte në zhytje të gjithë zhytësit që e ushtronin
këtë turizëm si dhe një bllok plastik e disa lapsa
nënujorë, me të cilët do të firmosnin të
gjithë zhytësit që arrinin këtë pikë. Kur
u futëm përsëri, pas dy vjetësh, pamë se një
faqe e fletores ishte mbushur me firma të zhytësve turistë
të huaj që e kishin vizituar Syrin e Kaltër. Pra, Syri
i Kaltër ishte bërë një pikë e shkëlqyer
edhe për turizmin nënujor.
Agonia e Syrit të Kaltër
Syri i Kaltër, është bukuroshja e natyrës sonë
dhe një e bukuri e rrallë për Evropën. Kush e pa dhe
nuk ra në dashuri me të, populli që i këndoi në
legjendën e përbindëshit dhe ujit, inxhinierët e hidrocentralit
të Bistricës, kur e studiuan dhe i dhanë këtë
emër, dhjetëra specialistë të tjerë, që
studiuan ujërat e saj, ministrat e Mjedisit dhe të Turizmit,
që e shpallën monument natyre dhe mbushën botimet turistike
me pamjet e saj për të tërhequr turistët, kryeministri
që mendoi shitjen e tij në Itali dhe, në fund, gjithë
njerëzit që interesohen shpesh për gjendjen e tij edhe
sot. Në tetor të vitit 2002 kjo bukuroshe ishte në agoninë
e vdekjes. Të gjithëve u erdhi keq, por vetëm kaq: u erdhi
keq. Për koincidencë, pikërisht kur drejtuesit e Leçes
erdhën në Shqipëri për të biseduar edhe për
Syrin e Kaltër, ai shteroi dhe u kthye në një sy të
verbër, me ngjyrë të bardhë. Shumë njerëz
në Sarandë besuan se ishte gishti i zotit: "Ishte dënim
për ata që donin ta shisnin",- pëshpërisnin.
Por pas kësaj ndodhie, ministri i Mjedisit s'pati kohë ta vizitojë
këtë monument të natyrës, të shpallur prej tij.
Ministri i Turizmit nuk shprehu as keqardhje, kryeministri ishte i mërzitur
se i dështoi biznesi me të dhe ne të gjithë thoshim:
"Si e harruan dhe braktisën kështu bukuroshen e natyrës
shqiptare?"
Ndërkohë, në Tiranë vazhdonin seminaret për ruajtjen
e mjedisit, ruajtjen e parqeve kombëtare dhe zhvillimin e turizmit
në vendin tonë. Mijëra dollarë për seminare dhe
asnjë lek për të kuruar Syrin e Kaltër.
Atëherë ne, një grup zhytësish, adhurues të hershëm
të Syrit të Kaltër, vendosëm të shkojmë
vetë për të parë në brendësi se çfarë
i kishte ndodhur, ku i dhimbte dhe, mundësisht, ta ndihmonim. "Katër
ditë luftoi uji i Syrit të Kaltër me lumin që i lëshonte
nga sipër gurë dhe zhavor,- tregon Fatmiri, që e ka lokalin
te Syri i Kaltër.- Ditën e pestë Syri u zbardh dhe s'nxori
më ujë". Fatmiri atëhere lajmëroi shumë
institucione për rrezikun e taposjes së Syrit të Kaltër,
por asnjë nuk e vuri ujin në zjarr për të. Në
Sarandë, kur u tregonim se kishim ardhur për t’u zhytur
në Syrin e Kaltër, të gjithë thoshin: “E pra,
sa gjynah! Po nuk mund të shpëtohet?” Me të vërtetë,
kur e pamë ashtu, si një gropë me ujë të ndotur,
ndërkohë që përreth rridhnin ujëra të pastra,
u ndiemë si në vdekjen e një gjëje të gjallë.
Tejdukshmëria ishte shumë e keqe për filmim, megjithatë
unë e bëra gati kamerën time nënujore. Hapi i parë
nën ujë çoi nga tabani një llum të bardhë,
që e turbulloi akoma më shumë ujin, aq sa ne nuk po dallonim
njëri-tjetrin as gjysmë metri larg. Nga prekjet me dorë
dalluam një shtresë rëre që kishte mbuluar gurët
dhe barin jeshil të Syrit kudo. Të tre menduam se bebja e syrit
duhej të ishte mbushur plotësisht me gurë dhe rërë.
Po të zhyteshim të tre në atë trubullirë, mund
të rrezikonim njëri-tjetrin. “Ti e njeh më pëllëmbë
shpellën nënujore,- më tha Ariani.- Kur të arrish
në fund, na jep sinjal nëpërmjet litarit, që të
të tërheqim.”
E lashë kamerën, mora një fener nënujor dhe u nisa
pingul, duke prekur tabanin pëllëmbë pas pëllëmbe.
Për çudi, gryka e tunelit vazhdonte. Filluan të më
dhimbnin veshët, gjë që donte të thoshte se kisha
arritur thellësinë 4-5m. Syri i Kaltër ishte i hapur. Po
ku ishte taposur? Vazhdoja të zbrisja duke prekur me duar rërën
dhe shkëmbinjtë që dilnin sipër saj aty-këtu
dhe shpesh, për të qetësuar veten, mbyllja sytë. Filloi
dhimbja e dytë e veshëve. Pra, kisha arritur në thellësitë
10-12 m. “Po pse s'rrjedh uji?” Tashmë errësira
ishte e njëjtë, si t'i hapja dhe t'i mbyllja sytë. Llamba
ime nuk e çante trubullirën më larg se disa centimetra.
Vazhdoja të lëshoja peshën e lidhur në litar dhe njëkohësisht
ta tërhiqja atë nga pas ku e mbanin shokët e mi aty lart.
Litari ishte gjëja më e çmueshme në këtë
rast. Ai ishte filli që më lidhte me jetën dhe që
ishte në duar të sigurta. Zhurma e ajrit që dilte nga gojëza
më dha të kuptoj se duhej të isha në thellësinë
rreth 20 m, pra në vendin ku shpella zgjerohej dhe pastaj vazhdonte
në një grykë më të ngushtë. Këtu ngado
kishte vetëm rërë. Kisha arritur në fund. Pra bukosja
kishte ndodhur në 20 metra thellësi, në vendin ku shpella
ngushtohej. Pikërisht në vendin ku unë s'do të doja
të ndodhte. “Kush e di sa e trashë do të jetë
tapa". Tërhoqa tri herë litarin për të më
tërhequr, kur në këtë çast mbi trupin tim filloi
të bjerë një masë e madhe rëre dhe gurësh
të vegjël. Në sekondë në tru më vërshuan
mijëra mendime paniku. “Mos do të mbetem i varrosur nën
rërë këtu, në fund të shpellës dhe..."
U rashë me forcë këmbëzave për të dalë
sipër ortekut nënujor, ndërkohë që mbaja në
dorë litarin tërë shpresë. Pak sekonda dhe ndjeva
tërheqjen e litarit nga sipër, por paniku ende s'më ishte
larguar.
Mbi ujë qëndronin shokët, kamera dhe disa vizitorë.
“Syri i Kaltër e ka problemin poshtë, 20 metra thellë,-
u thashë.- Kjo e bën më të vështirë shpëtimin
e tij".
Syri i Kaltër dhe politika e ruajtjes së mjedisit
Pas publikimit të gjerë në media të problemit të
Syrit të Kaltër (shyqyr që është media dhe për
mjedisin) në Ministrinë e Territorit dhe Turizmit u bënë
dy mbledhje me specialistë të ndryshëm të fushës
përkatëse. U bënë shumë propozime për ta
sistemuar gjithë zonën, madje dhe për ta pyllëzuar
zonën përreth, u propozuan shumë fonde (rreth 50 mijë
dollarë), u parashikuan shumë makineri të rënda dhe
të lehta për t’u instaluar për punë te Syri
dhe u bë shumë publicitet për angazhimet e qeverisë.
Në fund, u çua vetëm një makineri që sistemoi
zhavoret përreth dhe me kaq investimet mbetën. Por, pas disa
muajsh, vetë Syri i Kaltër, filloi të nxjerrë përsëri
ujë, ndonëse më pak dhe përsëri të trubullt.
Syri i Kaltër po ringjallej vetë. Në fund të marsit
të vitit 2003 prurja ishte shtuar më shumë dhe qartësia
ishte përmirësuar disi. Po në brendësi ende është
i veshur me rërë dhe gurë, gjë që nuk e lejon
të ketë bukurinë e Syrit dhe njëkohësisht përbën
një rrezik për mbylljen e tij. Shembulli i Syrit të Kaltër
është tipik për problemet e mjedisit në vendin tonë;
bëhen shumë mbledhje, shumë seminare shkencore, shumë
publicitete, shumë politikë dhe shumë pak investime konkrete
për ruajtjen dhe përmirësimin e tij.
Shekulli
include ("http://www.shqiperia.com/reklama460.php");
?>
|
|
|